Дар ин рӯзҳо шоҳиди онем, ки саркардагону намояндагони ТЭТ ҲНИ бо истифода аз шабакаҳои иҷтимоӣ ва бо баҳонаҳои наве аз худ хабар медиҳанд. Агар дар гузаштаи начандон дур онҳо аз ҳифзи ислому арзишҳои динӣ сухан мегуфтанд, имрӯз ҳама якбора “озодихоҳ” шуда, аз арзишҳои барояшон комилан нав дифоъ мекунанд. Аксари коршиносон ҳам дар гузашта изҳори андеша намуда буданд, ки дигар идеяи “ислому арзишҳои исломӣ” дархӯри кори Кабириву ҷонибдоронаш нест ва гузашта аз ин, чунин мавқеъгирии наҳзат мухолифи оинномаву барномаҳои ин ташкилоти террористист.

Чӣ тавре ки аз шабакаҳои иҷтимоӣ маълум гардид, ТЭТ ҲНИ даст аз макру фитнаҳои худ боз надошта, роҳи худро дар гумроҳсозии ҷавонон идома дода истодааст. Амали пешакардаи ТЭТ ҲНИ нанговар буда, аз он бӯи ифроту хушунат бармеояд. Мисли таърихи гузашта мехоҳанд, ки ҷавонони моро ба ифроту гумроҳӣ бурда, аз маърифати баланди сулҳу оромиш берун созанд ва ба фитнаи нави худ ҷалб намояд.

Ташаббусҳои пайвастаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон вобаста ба аҳамияти об, саъю кӯшишҳои доимӣ баҳри некӯаҳволии мардуми шарафманду рушду нумӯи ҳамаҷонибаи диёри азизамон, таъмини сулҳу субот дар минтақа аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ ва Созмони Милали Муттаҳид қадршиносӣ гаштаю дастгирӣ ёфта истодаанд. Ҳамаи ин заҳматҳо дар маҷмӯъ обрӯю нуфузи Тоҷикистонро дар арсаи  ҷаҳонӣ ба маротиб боло бурда, кишвари моро дар чаҳон машҳур гардонида истодааст. Дар замони соҳибистиқлолии давлатӣ  кишвари гулгуншукуфони мо дар соҳаҳои мухталиф ба дастовардҳои беназир ноил гардидааст.

Ин маънии онро дорад, ки «муқтазои табиат»-и Кабирӣ чунин аст: ҳадафи асосии ӯ қудрат ва ҷоҳу ҷалол аст ва дар роҳи расидан ба ин ҳарду тайёр аст  супориши дилхоҳ хоҷагони аҷнабияшро ба ҷо биёрад ва на танҳо аз халқу Ватани худ, балки аз дину мазҳаб низ рӯ гардонад. Имрӯз ҳатто собиқ ҳаммаслаконаш ба ин чиз иқрор меварзанд. Тавре яке аз мухолифон Додоҷон Атовуллоев дар саҳифаи худ дар шабакаи Фейсбук навиштааст, барои Кабирӣ   «Ислом ҳоло дар тренд нест». Атовуллоев он эътилоферо, ки Кабирӣ мехоҳад  созмон диҳаду роҳбари он гардад ва дар он тамғаи «ислом» набошад,  ба мурғ ташбеҳ додааст. Кабирӣ гумон мекунад, ки  ин мурғ тиллоист ва ӯро хушбахт мегардонад, барои ин мехоҳад бо ҳар роҳ онро ба дом андозад. Вале он мурғ мурғи курк аст, яъне мокиёне, ки тухм намедиҳад.

Аз замони ба даст овардани истиқлоқлолият то ба имрӯз бисту ҳафт сол сипарӣ шуда истодааст. Дар ин муддат миллати сарбаланди тоҷик зери сарварии Пешвои худ дар оромию осоиш ва амну субот зиндагӣ дорад.