Сафаҳоти номаи аъмоли ТЭТ Наҳзати ислом аз рафторҳои хиёнаткоронаи бунёдгузорону думравонаш ва аз мазҳабфурӯшиву қатлу куштори онҳо сиёҳ буда, ба варақзании он дигар ниёзе нест. Чунки дар мавриди мазкур навиштаанду ҳамарӯза менависанд ва мо – шаҳрвандон низ шоҳиди бевоситаи кирдорҳои хабисонаи наҳзатиён будем ва натиҷаи майдонбозиву гирдиҳамоӣ ва исломгароиву маҳалпарастиашон қариб буд, Тоҷикистони азизро аз харитаи ҷаҳон пок сохта, миллатро ба гумномӣ кашад (ҳарчанд то андозае муваффақ низ гардиданд).

Ҳамарӯза дар ҷомеаи муосир хоинону гумроҳон ва иддаи нохалафон барои паст задани шаъну шарафи инсонҳои соҳибмартаба, бадном кардани ин ё он шахсиятҳои маъруф ба паҳн намудани андешаҳои пастфитратона, содир намудани ҳар гуна фатвоҳои беасос ва халалдорсозии авзои ҷомеа, бадномсозии дини мубини ислом, тафриқаандозиву фитнагарӣ машғуланд. Эшон худро ҳамчун “ҳомии дин” нишон дода, амалҳои разилонаи хешро дар доираи арзишҳои олии динӣ амалӣ намуда истодаанд. Ба мисоли чунин бадфитратон аъзо ва пайравони ташкилоти ТЭТ  ҲНИ мебошанд.

Ҳамоно ба назар мерасад, ки бадхоҳони давлату миллат ва дину мазҳаб бо мақсади расидан ба ҳадафҳои нопоки худ динро суиистифода намуда, ба хотири манфиати худ номи кишвари азизамон ва номи поки исломро сиёҳ карданӣ мешаванд. Дар чанд ҳадафи охири нопоки худ ҳамеша роҳбарони наҳзатӣ гумон мекарданд, ки тасмимоти онҳо аз сӯи ҷомеаи Тоҷикистон пуштибонӣ меёбад ва онҳо ба гӯл задани мардум даст меёбанд.

Аммо ҳам ҳодисаи 4-уми сентябри соли 2015 ва ҳам чандин “ҳамоиш”-у “тазоҳурот”-и наҳзатиён нишон дод, ки онҳо як қувваи заифанд ва ин иқдомоташон танҳо ба хотири “ҳалол” кардани пули хоҷагонашон аст.

Мардуми хирадманду фозил ва сабури тоҷик имрӯз бори дигар шоҳиди он мегарданд, ки гурӯҳҳои ифротгаро, ки зери як «Паймон» аҳд бастаанд ва аз режими пешгирифтаи хеш, ки аз ваҳшоният ва поймол намудани ҳуқуқҳои фитрии инсон иборат аст, ҳоло ҳам даст кашиданӣ нестанд. Айни замон дар кишвари Олмон ташкилоти экстремистӣ-террористии Ҳизби наҳзати ислом, ки дар дафтари аъмоли он 146 адад ҷиноятҳои характери экстремистӣ-террористӣ сабт гардидааст, барои пиёда сохтани ақида ва афкори ғализи хеш мустақар гардидааст.

Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Чун Худованди тавоно Ҳазрати Муҳаммад (с)-ро мабъус сохт ва аҳли оламро бо нури ислом манаввар гардонид, иддае изҳори норозигӣ карданд ва роҳи тафриқа, бадбинӣ ва душманиро пеша намуданд.