Ҳамарӯза дар ҷомеаи муосир хоинону гумроҳон ва иддаи нохалафон барои паст задани шаъну шарафи инсонҳои соҳибмартаба, бадном кардани ин ё он шахсиятҳои маъруф ба паҳн намудани андешаҳои пастфитратона, содир намудани ҳар гуна фатвоҳои беасос ва халалдорсозии авзои ҷомеа, бадномсозии дини мубини ислом, тафриқаандозиву фитнагарӣ машғуланд.

Ҳамоно ба назар мерасад, ки бадхоҳони давлату миллат ва дину мазҳаб бо мақсади расидан ба ҳадафҳои нопоки худ динро суиистифода намуда, ба хотири манфиати худ номи кишвари азизамон ва номи поки исломро сиёҳ карданӣ мешаванд.

Мардуми хирадманду фозил ва сабури тоҷик имрӯз бори дигар шоҳиди он мегарданд, ки гурӯҳҳои ифротгаро, ки зери як «Паймон» аҳд бастаанд ва аз режими пешгирифтаи хеш, ки аз ваҳшоният ва поймол намудани ҳуқуқҳои фитрии инсон иборат аст, ҳоло ҳам даст кашиданӣ нестанд.

Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Номи Додоҷон Атоулоев барои калонсолон ошно буда, шояд ҷавонон надонанд, ки  ӯ аз ҷумлаи аввалин  рӯзноманигороне буд, ки бо расидани боди бозсозиҳои Горбачёвӣ дар саҳифаи рузномаи худ «Чароғи рӯз» аз демократия ва озодӣ  сухан мегуфт.