Дар зиндагӣ ҳамсояҳои хубу ғамгусору намунавӣ ва дорои маърифати баланд ҳам вомехӯранд. Ҳамсояҳоеро медонам, ки гоҳо барои инсон наздиктарин афрод ва ҳатто хешовандонро низ иваз карда метавонанд.

Тарғиби либосҳои миллӣ аз ҷониби худи мо метавонад барои рушди ҳунарҳои мардумӣ ва бахши сайёҳӣ таъсири нек гузорад ва ин амал хурдтарин хизмати ҳар як шахси ватандӯст хоҳад буд.

Дар низоми арзишҳои миллӣ ва маънавии дилхоҳ миллату давлати ҷаҳон, аз ҷумла Тоҷикистон волотару гаронарзиштар аз амнияту субот нест ва буда ҳам наметавонад. Агар барои сохтмони ягон бино унсури заруртарин таҳкурсии мустаҳками он бошад, барои вуҷуди як ҷомеа ва кишваре, ки ба ояндаи нек умед дорад ва кӯшишҳое дар ин ҷода мекунад, омили асосии пешрафт ва рифоҳи зиндагии мардуми он, бешубҳа, сулҳу субот ва амнияту оромӣ ба шумор меравад.

Паёми ҳарсолаи  Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба мақоми олии қонунбарори кишвар, яъне Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон  натанҳо барои масъулон ва кормандони ниҳодҳои давлатӣ, балки барои тамоми мардуми сарбаланди сарзамини офтобиямон муждаи неку фараҳбахш мебошад.

Қатори тоҷикони рӯи олам,

Паёми Пешворо гӯш додам.

Будам онгуна муштоқи паёмаш,

Ки гӯи гӯш буд кулли вуҷудам.