Мақолаҳо

Кумитаи дин, танзими анъана ва ҷашну маросими назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ба иттилои шаҳрвандон мерасонад, ки вақтҳои охир бо истифода аз боварии мардум ашхоси манфиатхоҳ талош доранд, ки бо роҳҳои ғайрирасмӣ ҳамватанони моро барои адои маносики умра сафарбар намоянд

Тарғиби либосҳои миллӣ аз ҷониби худи мо метавонад барои рушди ҳунарҳои мардумӣ ва бахши сайёҳӣ таъсири нек гузорад ва ин амал хурдтарин хизмати ҳар як шахси ватандӯст хоҳад буд.

Дар ибтидои қарни XXI инсоният бо хатари ҷиддие, ки ба бақои одаму олам таҳдид менамояд, рӯбарӯ гаштааст, ки номи он терроризми байналмилалӣ мебошад. Албатта, сухани онҳое, ки мегӯянд, терроризм падидае аст, ки инсониятро дар тамомим тӯли таърихи мавҷудияташ ҳамроҳӣ намуда омадааст, беасос нест. Решаҳои терроризм хеле чуқур буда, ба базаи иҷтимоии он, ба асосҳо ва ё пояҳои идеологӣ, таърихӣ - фарҳангӣ ва ҷаҳонбинии он иртибот доранд. Ҳоло касе гуфта наметавонад, ки якумин амалиёти террористӣ кай ва дар куҷо ва ба кадом мақсад рух додааст.

Дар ҳошияи суханронии Cарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқот бо намояндагони ҷомеаи кишвар

Аз Абуҳурайра (р) ривоят аст, ки Расули акрам (с) фазилат ва қадру манзалати рӯзаро баён намуда фармуданд: Савоби ҳар як амали одамӣ аз даҳ то ҳафсад баробар афзуда мешавад, яъне дар мавриди аъмоли хайри ин уммат қонуни оми илоҳӣ аст, ки аҷри як некӣ ба лиҳози умматҳои пешин  ҳадди ақал даҳ баробар хоҳад шуд ва гоҳе авқот дар асари ҳолоти хоси амалкунанда аз назари ихлос ва тарси илоҳӣ ва ғайра   беш аз  бандагон, мақбули ҳафтсад баробар дода хоҳад шуд. Пас Расули акрам (с) ин қонуни оми раҳмати илоҳиро зикр фармуд.