Давлати Тоҷикистон ба хотири сулҳу амонӣ, ба умеди он ки рӯзе ин хоинони гургсиришт ба табиати одамӣ баргарданд, ба террористони Ҳизби наҳзати исломӣ сеяки ҳукумат, рутбаҳои генераливу полковникӣ дод, нозашонро парварда, ба қонуншиканиву ҷиноятҳои онҳо чашм пӯшид. Аммо афсӯс, ки душман, душман будааст. Имрӯз аз куҷо маблағгузорӣ шудани ташкилотро ҳама медонанд. Аз кадом давлатҳо, аз кадом ташкилотҳои махсус. Аъзоёни ТЭТ ҲНИ ва оилаҳояшон ҳамасола ба сайру тамошо бурда мешуданд, кадом сафоратҳо ва дар куҷоҳо ба онҳо пулу пайса медоданд, дар кадом дармонгоҳҳои хориҷӣ асбоби роҳату маишаташонро омода месохтанд, дар кадом конфронсҳо ва бо пули кадом давлатҳо ширкат мекарданд, чӣ гуна ба онҳо дастур медоданд, роҳнамоӣ мекарданд, то чӣ гӯянду  чӣ кор кунанд, ҳама ошкор аст.

Ҳоло баъди қабули ин “паймон” барои дилхоҳ шахс маълум мегардад, аз сабаби он ки ташкилоти экстремистию террористии ҲНИ ва сармоягузорону хоҷагони он ба хулосае расиданд, ки дигар бо пӯшишҳои исломӣ нуфуз пайдо карда наметавонанд, ҳоло кӯшиш намуда истодаанд, ки бо ҳадафҳои куҳнаву тарҳрезишуда ва номи "наву замонавӣ” фаъолияти худро дар Аврупо ба роҳ монанд. Сабаби дигари ин тасмим дар он аст, ки Аврупо ҳанӯз тамъи талхи фаъолиятҳои гурӯҳи “Давлати исломӣ”-ро фаромуш накардааст ва бо ҳар гуна ҳизбу равияи динӣ, аз ҷумла ТЭТ ҲНИ, ки ҷараёни динист, хеле эҳтиёткорона муносибат мекунанд.

Кабирӣ бисёр мехоҳад, ки худ ва ҳизбашро ҳаматарафа ростқавл ва ростгӯй нишон диҳад, аммо мардум дигар ба ин дасисаҳои ӯ бовар нахоҳанд кард. Зеро медонанд, ки ҳама нотинҷиҳо, ҳамлаҳо, кушторҳоро дар Тоҷикистони мо кори дасти ӯву хоҷагони хориҷиаш буд. Аммо дар ҳамин зимн, суоли асосӣ ин буда метавонад, ки, нфаре, ки дасташ олудаи хуни ҳазорон ҳамватани мусулмонаш аст, нфаре, ки ҳазорон мусибат болои дигар инсонҳо овардааст, чӣ гуна метавонад аз боби ҳуқуқи инсон ҳарф занад?

Мутаассифона, баъзе аз ашхос ва гурӯҳҳои фурсатталабу қудратхоҳ ба бозии сиёсии кишварҳои манфиатҷӯ дохил шуда, ба муҳраҳои буҳронзо дар кишварҳои алоҳида тадбил дода мешаванд. Чунин намунаро дар шеваҳои фаъолияти ТЭТ ҲНИ мушоҳида намудан мумкин аст, ки роҳбарону пайравони он бо дастгирии молии кишвари маълум мехоҳанд идеологияву ҷаҳонбинии бегонаро дар ҷомеаи мо таҳмил намуда, бад-ин васила ба ҳадафҳои бузургтаре ноил гарданд. Аз ин рӯ, шаҳрвандон, хусусан ҷавонони огоҳу ватандӯсти кишварро лозим аст, то мақсаду мароми чунин ашхос ва ҳаракатҳои фурсатталабро дарк намуда, ба шиорҳои авомфиребонаи онҳо дода нашаванд.

Мояи нигаронист, ки имрӯз иддае аз хоинону ватанфурӯшони тиҳимағз, ки зодаву парвардаи хоки  муқаддаси Тоҷикистонанд, дар хориҷ истода, бар муқобили давлату миллат ва арзишҳои милливу мазҳабии мо садо баланд мекунанд. Яке аз ин хонони давлату миллат ва дину мазҳаб Муҳиддин Кабирӣ аст, ки новобаста аз шароити хуби муҳайёгардида дар кишвар ҳамоно дунболи татбиқи нақшаҳои кишварҳои ба ном дӯст рафту ҳамакнун муқобили ВАТАН-МОДАР-и худ қиём карданист.

Ҳадаф аз навиштани мақола муаррифии «шиноснома»-и ТЭТ Ҳизби наҳзати ислом ва думравонаш набуда, рақамчинии хиёнатҳову аъмоли террористонаи онҳо низ нест. Чунки хиёнату мазҳабфурӯшиҳои ташкилоти мазкурро хурду бузурги мардуми тоҷик медонад, махсусан, насли куҳансол, ки шоҳиди бевоситаи замони хунини ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ ва гуреза шудани мардуми тоҷик мебошанд. Сокинони кишвар эътирофоти бунёдгузорони ташкилоти мазкур, монанди Мулло Абдурраҳим, Мавлавӣ Айёмиддин ва Эшони Қиёмиддини Ғозиро низ тавассути шабакаҳои телевизионӣ мушоҳида кардаанд.

Дар арафаи машваратҳои солонаи Дафтари ниҳодҳои демократӣ ва ҳуқуқи инсони САҲА наҳзатиёни харобкор ва фитнаҷӯ боз дар бораи як ҳуҷҷати беарзише бо номи Эъломияи таъсиси «Паймони Миллии Тоҷикистон» ахборот паҳн кардаанд. Ин иқдом идомаи иттилооти чанд моҳ пешинаи расонаҳои хабарӣ ва шабакаҳои иҷтимоӣ дар бораи таъсиси ташкилоти «Анҷумани озодан­де­шо­ни тоҷик» мебошад. Акнун ҳамин як гурӯҳи боқимон­даи ночизи наҳзатиён бо номҳои «Анҷумани озодандешони тоҷик», «Ҷунбиши ислоҳот ва рушди Тоҷикистон», «Ассосиатсияи муҳоҷирони Осиёи Марказӣ дар Иттиҳодияи Аврупо» ва «Ҳизби наҳзати исломӣ» ҳангомаҳои наве паҳн карданианд. Ин бешак, мақоли машҳури халқии “хар ҳамон хару полонаш дигар”-ро ба ёд меорад.