Ҳар гоҳ ки аз ваҳдат сухан бигўем, дар муқобили он парокандагиву нифоқ ва парешониву навмедӣ тасаввур мешавад. Бале, он оламе, ки Худованд барои зисти бани башар офаридааст, ҳамеша аз даври Одам сафиаллоҳ дуқутба буд ва то кунун ҳаст, тақобулҳое, аз қабили сиёҳу сафед, рўшаниву торикӣ, некиву зиштӣ, хубиву бадӣ, росту дурўғ, фиребу дурустӣ, баракату бебаракатӣ, …
“Фарзанд амонат аст дар дасти падару модар ва дили фарзанд нафис асту нақшпазир, ҳар нақше, ки ба ӯ гузорӣ, чун мушк ба худ бигирад ва чун замин пок аст, ба саодати дину дунё расад, падару модар дар он савоб шарик бошанд. Агар тухми бадӣ афканӣ ва ӯро ба ҳолаш гузорӣ ва ба ҳарчӣ хоҳад нишинад, …
Тарбияи фарзанд – вазифаи масъулиятноки падару модар Read More »
Одамият агар ки беадаб аст, одам нест, Фарқ дар байни бани одаму ҳайвон адаб аст. Оре, инсон бузургтарин насли бошуурест, ки маҳз тавассути ақлу хирад, илму маданият, фарҳангу адаби худ аз дигар офаридаҳои Офаридгори бузург тафовут дорад. Инсон – фардиятест, ки дорои ақлу заковати бузург буда, мебинад, мешунавад, дарк мекунад ва ҳамаи дидаву шунидаҳояшро бо …
Дар ҳақиқат, қавми ориёӣ се ҳазор сол қабл дорои анъанаҳои давлатсозию давлатдорӣ буд ва метавон аз давлатҳои зиёди хурду калон, ки дар қаламрави тамаддуни ориёӣ вуҷуд доштанд, ёдовар шуд. Масалан, яке аз аввалин давлати умумиориёии Ҳахоманишиён, ки дар сарчашмаи давлатдории он Куруши Кабир меистод, империяи бузурге буд, ки тамоми қавмҳои ориёиро ба ҳам оварда, аз …
МАКТАБИ СИЁСИИ ЭМОМАЛӢ РАҲМОН МАКТАБИ САДОҚАТ БА МИЛЛАТ АСТ Read More »
Муносибатҳои байнидавлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Мардумии Чин ҳамчун давлатҳои дӯст ва ҳамсояҳои наздик аҳамияти калони иқтисодиву сиёсӣ дорад. Дар доираи ҳамин муносибатҳои дӯстонаву ҳамсоягии нек ду давлат ҳамкории густурдаи иқтисодию тиҷоратӣ дошта,барои ҳамдигар шарикони боэътимоди стратегӣ ба ҳисоб мераванд. Таҳлилҳо собит менамоянд, ки муносибатҳои дуҷонибаи Тоҷикистон ва Чин дар ҳоли густариш қарор дошта, меҳвари …
Мақому ҷойгоҳи волидайн дар дини мубини Ислом басо бузург аст, зеро баъди саҷда овардан ба Худованди бузург ва итоати Расули акрам (с), аз ҷумлаи корномаҳое, ки нисбат ба дигар корномаҳо афзалтаранд, эҳтироми волидайн мебошад. Худованд ҳурмату таъзими падару модарро бар дўши бандагонаш баъд аз тоату ибодати худ қарор додааст. Ҳар қадар, ки фарзанд барои падару …
“Ба дурустӣ, ту аз касоне, ки дини худро пароканда карданд ва гурӯҳ-гурӯҳ шуданд, безорӣ; ҷуз ин нест, ки кори онҳо ба Худо вогузор шудааст, сипас онҳоро аз он чи мекарданд, хабар медиҳад” (сураи Анъом, ояти 159). Қуръони азимушшаън 1400 сол пеш моро огоҳ кардааст, ки дини комилро пароканда насозем, аз ин дин ба манфиатҳои хусусӣ …
Мақсад аз ташкили оила дар назди Худованд офаридани оромиш ва осоиш дар оила мебошад то ки падару модар фарзандони хешро солеҳ тарбия намуда, дар рушд ва нумўи ҷомеа саҳмгузор бошанд. Ҳақ таъоло мефармояд: «Ва Худо аз ҷинси худатон барои шумо ҷуфт офарид ва аз он ҷуфтҳо писарон ва духтарон ва наберагон бар шумо халқ фармуд …
Дурўғ он аст, ки инсон каломи хилофи ҳақиқат ва воқеъиятро бар забон биронад. Дурўғ яке аз нишонаҳои нифоқ ва дурўягӣ аст. Паёмбар (с) фармудаанд: Нишонаи мунофиқ се чиз аст: Чун сухан бигўяд, дурўғ гўяд ва чун ваъда диҳад, хилоф кунад ва чун амонат дода шавад, хиёнат кунад». Мўъмини воқеъӣ ҳаргиз дурўғ намегўяд. Аз Паёмбар (с) …
Дар ин навишта мехоҳем дар бораи як хислати бад ва як одати носозгоре сухан гўям, ки бисёре аз мардум ба он гирифторанд, вале он хислати зишт ва одати носозгор дар назди Худованд басо гуноҳи бузург аст. Кор то ҷое расидааст, ки баъзе аз мардум бо ин хислати зишт ифтихор мекунанд ва мардум аз онҳо ном …
